Σκέψεις για σχέσεις...

😒Ανακατεμένες σκέψεις
Η ψυχοπαθολογία της καθημερινότητας
Σχέσεις που χρειάζονται ψυχιατρική φροντίδα...
Υπάρχουν;
Πόσο μακριά είναι οι άνθρωποι από το να γνωρίσουν τον εαυτό τους; Πόσο γνωρίζουν τον εαυτό τους, αν ονομάζουν ξεκάθαρα αυτό που λαχταρά η ψυχή τους, αλλά συνέχεια απομακρύνονται από αυτό;
Πολλά ερωτήματα...αναπάντητα....
Σχέσεις επαγγελματικές, φιλικές, συντροφικές, ερωτικές. Σχέσεις που πάσχουν....
Γιατί μένει κάποιος σε μια σχέση δυσλειτουργική; Για βιοποριστικούς λόγους είναι η απάντηση αν πρόκειται για επαγγελματική σχέση... Για χάρη του παρελθόντος και των κοινών όμορφων αναμνήσεων είναι ίσως η απάντηση  όταν πρόκειται για μία φιλία....
Όταν πρόκειται για έναν έρωτα;...εκεί όλα επιτρέπονται!! Χρειάζεται ο ερωτευμένος να έχει παιδεία, καλλιέργεια, αυτογνωσία ή τα προηγούμενα θα μειώσουν το πάθος;
Μήπως το σου ανήκω και μου ανήκεις θα χάσουν την αξία τους; ή μήπως όχι; ή σίγουρα όχι;
Κάτω από ποιες συνθήκες η ανάγκη για έρωτα εξελίσσεται σε ανάγκη για συμβίωση και λειτουργική συμπόρευση στη ζωή; Το επίπεδο αυτογνωσίας συμβάλλει; το παρελθόν; η ψυχοσύνθεση; το περιβάλλον; Η διαφορετική πορεία ζωής μεταξύ του ζευγαριού μέχρι τη στιγμή που συναντιούνται παίζει ρόλο; τι χρειάζεται για να αμβλυνθούν οι διαφορές; Μόνο καλή θέληση ή και δυνατότητες; Κι αν οι δυνατότητες δεν υπάρχουν; Να το προσπαθήσουν λέει κάποιος. Πόσο; λέει κάποιος άλλος.
Ο έρωτας, η αγάπη, η κοινή ζωή σε καλές συνθήκες ρέουν...σαν το νερό μέσα σε ένα ρυάκι (ποιητικό αυτό) κι ας σκαλώνει καμιά φορά η ροή σε μια πιο μεγάλη πετρούλα κι ας δημιουργεί ένα κύμα...υπάρχει διέξοδος και συνέχεια. Σε διαφορετική περίπτωση όταν η πέτρα γίνεται βράχος τότε η ροή διακόπτεται και δεν υπάρχει διέξοδος προς την κοινή ζωή...!!
Ως εδώ για τώρα! Ας είμαστε αισιόδοξοι παρόλη την παράνοια που μας περιβάλλει ... κι ας φροντίζουμε τις σχέσεις μας μέχρι εκεί που μπορούμε χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας (αν τον έχουμε βρει)💞

10 πράγματα που δεν ήξερα για την εγκεφαλική παράλυση...

...μέχρι που απέκτησα ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση

(Μετάφραση άρθρου μητέρας παιδιού με εγκεφαλική παράλυση: what-it-means-to-have-cerebral-palsy)

Ακόμα κι αν δεν έχετε παιδί με Ε.Π., θα ήταν καλό να μάθετε  αυτά τα πράγματα, γιατί περισσότερη γνώση οδηγεί σε λιγότερη λύπη.

1. Η εγκεφαλική παράλυση δεν είναι ασθένεια

Δεν είναι επίσης ελλάτωμα της γέννησης. Δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Είναι μια διαταραχή της κίνησης, που είναι αποτέλεσμα της μη φυσιολογικής ανάπτυξης του εγκεφάλου ή εγκεφαλικής βλάβης που σύνήθως λαμβάνει χώρα στην ενδομήτριο ζωή ή κατά τη διάρκεια της γέννησης αντίστοιχα. Στην πραγματικότητα, οι αιτίες της Ε.Π. παραμένουν ένα μεγάλο μυστήριο, αν και υπάρχουν ήδη ερευνητικές εργασίες για γενετικές μεταλλάξεις που οδηγούν σε αυτή κι ο επιστημονικός κόσμος που ασχολείται με το θέμα συνεχίζει εντατικά τις έρευνες.

2. Η εγκεφαλική παράλυση δεν είναι τόσο σπάνια

Είναι η πιο κοινή κινητική αναπηρία στα παιδιά με ποσοστό 0,3%. Συνήθως δεν υπάρχει διάγνωση πριν την ηλικία των 2 ή 3 χρόνων. Δεν υπάρχει κάποιο τεστ που μπορεί να την ορίσει, οι γιατροί βασίζουν την διάγνωση τους στην ανάπτυξη του παιδιού, την παρατήρηση, τις παρατηρήσεις των γονιών και κάποιες φορές στην μαγνητική τομογραφία.

3. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι εγκεφαλικής παράλυσης

Ο όρος εγκεφαλική παράλυση περιγράφει μια ομάδα κινητικών δυσλειτουργιών. Περιλαμβάνει την σπαστική Ε.Π. (η πιο κοινή μορφή), στην οποία αρκετοί  μυς είναι σφιχτοί, την αθετωσική Ε.Π., στην οποία παρατηρούνται εναλλαγές αργών  ακούσιων κινήσεων με γρήγορες σπασμωδικές και αταξική Ε.Π., που συνήθως δημιουργεί προβλήματα συντονισμού των κινήσεων.

Πολλές φορές υπάρχει συνδιασμός πολλών μορφών. Η σπαστική μορφή ταξινομείται και ανάλογα με τα μέρη του σώματος που επηρεάζονται: Η διπληγική μορφή επηρεάζει συμμετρικά μέρη του σώματος και κυρίως τα κάτω άκρα ενώ η τετραπληγική μορφή επηρεάζει και τέσσερα άκρα.  Η ημιπληγία επηρεάζει την μία πλευρά του σώματος από τα άνω άκρα προς τα κάτω άκρα (δεξιά ή αριστερά) και η μονοπληγία επηρεάζει ένα άκρο συχνά το άνω άκρο. 

4. Η σοβαρότητα (επιβάρυνση της κινητικής κατάστασης) στην Ε.Π. ποικίλει

Υπάρχουν άτομα με Ε.Π. που έχουν μια μικρή αδυναμία στο μπράτσο ή στο χέρι, ενώ κάποια  χρησιμοποιούν για την μετακίνηση τους αμαξίδιο. Άλλα παρουσιάζουν δυσκολίες στο λόγο, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ο λόγος  είναι τέλειος. Υπάρχουν άτομα που έχουν γνωσιακές διαταραχές ενώ  υπάρχουν άλλα που είναι πολυ εφυή. Εξαρτάται σε πιο σημείο του εγκεφάλου βρίσκεται η βλάβη. Οι γιατροί μπορεί να πουν στους γονείς το χειρότερο, αλλά, δεν μπορούν να είναι σίγουροι  για το πως θα εξελιχθεί η κατάσταση του παιδιού με μεγάλη ακρίβεια. 

5. Στην Ε.Π. μπορεί να υπάρχει πρόβλημα και με τους μεγάλους αλλά και με τους μικρούς μυς

Η Ε.Π. μπορεί να επηρεάσει τον στοματικό έλεγχο και την κατάποση. Στην πραγματικότητα χρειάζεται η λειτουργία πολλών μυών για να κινηθεί η τροφή μέσα στο στόμα, να μασηθεί και να ωθηθεί στο στομάχι. Για να γίνει αυτό, για κάθε μία κίνηση, χρειάζεται εντολή από το αντίστοιχο σημείο του εγκεφάλου. Η Ε.Π. επηρεάζει τα σήματα που στέλνει ο εγκέφαλος στους μύες, έτσι ώστε  δεν λειτουργούν πάντα όπως θα έπρεπε.

6. Η Ε.Π. μπορεί να κάνει τους μύες σφιχτούς ή χαλαρούς

Μερικά παιδιά έχουν αυξημένο μυικό τόνο (υπερτονία) στην επηρεασμένη περιοχή (ημιπληγία, διπληγία, τετραπληγία). Άλλά παιδιά έχουν χαμηλό μυικό τόνο (υποτονία). Πάλι η κλινική και κινητική εικόνα έχει να κάνει με την βλάβη του εγκεφάλου και την έκταση της. Η κατάσταση  της υπερτονίας ενός άκρου π.χ. του χεριού μπορεί να αλλάξει με την πάροδο του χρόνου και την κατάλληλη αγωγή.

 7. Η Ε.Π. μπορεί να διαφοροποιείται κάθε μέρα

Ο μυικός τόνος επηρεάζεται από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος (π.χ. η υπερτονία αυξάνεται με το κρύο) ή από τις διαθέσεις του ατόμου (π.χ. η υπερτονία αυξάνεται όταν  είναι ενθουσιαμένο ή νευριασμένο).

8. Δεν υπάρχει θεραπεία για την Ε.Π.

Δεν υπάρχει αρκετή ερευνητική δουλειά σχετικά με την Ε.Π. γιατί δεν διατείθενται οικονομικοί πόροι γι αυτήν. Προς το παρόν υπάρχουν  αποτελεσματικές θεραπίες για να μετριάσουν τα συμπτώματα και να βοηθήσουν τα παιδιά να ανακαλύψουν όλο το δυναμικό τους: λογοθεραπεία, εργοθεραπεία (βοηθά στη λεπτή κίνηση του χεριού), φυσικοθεραπεία (βοηθά στην αδρή κινητικότητα, όρθια στάση, μπουσούλισμα, βάδιση) και θεραπεία σίτισης. Τα παιδιά μπορεί να κάνουν θεραπευτικά προγράμματα σε πισίνα (θεραπευτική κολύμβηση) ή και ιππεύοντας ένα άλογο (ιπποθεραπεία). Υπάρχουν και κάποιες εναλλακτικές θεραπείες που δεν είναι αξιόπιστες (σύμφωνα με την άποψη της μεταφράστριας), αλλά κάποιοι γονείς, αν είναι βέβαιοι ότι δεν θα βλάψουν, τις δοκιμάζουν στα παιδιά τους. Κάποια παιδιά με Ε.Π. φορούν νάρθηκες στα πόδια τους  για να βοηθιούνται στη στάση ή στη βάδιση, ενώ κάποια άλλα με σοβαρή υπερτονία στακάτω άκρα μπορεί να χρειαστεί να χειρουργηθούν για να εξομαλυνθεί ο μυικός τους τόνος.

9. Η Ε.Π. δεν μειώνει την προσωπικότητα

Ο κόσμος πρέπει να βλέπει την προσωπικότητα πίσω από τις φυσικές δυσλειτουργίες και στα παιδιά και στους ενήλικες με εγκεφαλική παράλυση.

10. Δεν πρέπει να νιώθετε άσχημα για τα άτομα με Ε.Π.

Τα παιδιά με Ε.Π. έχουν περισσότερες και πιο ορατές προκλήσεις από τα άλλα, αλλά η Ε.Π. είναι μέρος του εαυτού τους. Γι αυτό, δεν χρειάζονται την λύπη σας αλλά την αποδοχή σας.

Πως και πόσο μπορεί κανείς να παρέμβει;

 Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να  μοιραστώ, με όποιον το διαβάσει, την αγωνία μου για τις επιλογές κάποιων γονιών. Πέρα από τον δικό μου ρόλο  σαν γονιός, η επαγγελματική ενασχόλησή μου με παιδιά με αναπηρία και η τακτική επικοινωνία με γονείς με έχουν προβληματίσει σχετικά με το πόσο έτοιμοι είμαστε για να γίνουμε γονείς και για το πόσο πρόθυμοι είμαστε να αλλάξουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με σωστό τρόπο....

 Η νοοτροπία και η ιδιοσυγκρασία των γονιών μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των παιδιών.

Ο λόγος και η χρονική στιγμή που αποκτά κανείς παιδιά επηρεάζει επίσης την εξέλιξή τους.

Το επίπεδο ωριμότητας (δεν έξαρτάται απαραίτητα από την ηλικία) και αυτογνωσίας των μελλοντικών γονιών είναι σημαντικό για την επιτυχία τους σε αυτό τον τόσο σημαντικό ρόλο και πιο σημαντικό για την υγιή προσωπικότητα των παιδιών τους. 

Παιδαγωγοί λένε πως όσο πιο ανεξάρτητο είναι ένα παιδί (μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, που μπορεί να έχει την κλασική μορφή ή να είναι οικογένεια με χωρισμένους τους γονείς, αλλά, ενωμένους σε ότι αφορά τα παιδιά τους) τόσο πιο καλή δουλειά έχουν κάνει οι γονείς του. Όμως...

Πόσο ανεξάρτητα και υγιή άτομα μπορεί να ανατραφούν από μπαμπάδες και μαμάδες που βρέθηκαν πολύ πρόωρα και τυχαία σε αυτό ρόλο όπως π.χ. στη εφηβεία ή λίγο μετά;

Πόσο ανεξάρτητα και υγιή άτομα μπορεί να ανατραφούν από μπαμπάδες και μαμάδες που έβαλαν πείσμα να αποκτήσουν οπωσδήποτε ένα παιδί  άσχετα με το προχωρημένο της ηλικίας τους (μια και η επιστήμη τους δίνει τη δυνατότητα) χωρίς να μετρήσουν τις αντοχές τους, χωρίς να μελετήσουν τρόπους για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες ή ακόμα ακόμα χωρίς καν να σκεφτούν να προσαρμόσουν το πρόγραμμα της ζωής τους διαφορετικά με τον ερχομό του παιδιού (ο στόχος επετεύχθει....)

Πόσο ανεξάρτητα και υγιή άτομα με αναπηρία μπορεί να ανατραφούν από μπαμπάδες και μαμάδες που αρνούνται να ονομάσουν το πρόβλημα του παιδιού τους για χρόνια ή ακόμα και για πάντα.

Για την πρώτη ομάδα, ευτυχώς, δεν έχω παράδειγμα στο κοντινό περιβάλλον (επαγγελματικό ή φιλικό). Μάλιστα στο ευρύτερο οικογενειακό μου περιβάλλον υπάρχει νεότατο ζευγάρι που περιμένει με χαρά και πολύ συνειδητοποιημένα το πρώτο του παιδάκι...  αυτούς δεν τους φοβάμαι γιατί ξέρουν τι θέλουν (με το καλό!!)

Στη δεύτερη ομάδα έχω τουλάχιστον δύο περιπτώσεις...

Η πρώτη έχει να κάνει με ένα ζευγάρι μεσηλίκων (γύρω στα 50 και οι δύο) που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια σοβαρή δυσλειτουργία του ένος από τα δύο παιδιά τους, που ούτε καν ήξεραν ότι υπάρχει όσο προσπαθούσαν να τα αποκτήσουν. Το όνειρό τους ήταν να τα μεγαλώσουν προσέχωντας να μην κρυώσουν, να τρέφονται σωστά, να μην κλαίνε, να τα ντύνουν ωραία, να τα μορφώσουν, να τα σπουδάσουν.....   Πως μπορεί κανείς να διδάξει αυτούς τους ανθώπους ότι πρέπει να έχουν υπομονή για να δουν τα αποτελέσματα των προσπαθειών των ειδικών, ότι πρέπει να ακολουθούν  οδηγίες  που μπορεί να είναι κόντρα σε ότι είχαν μάθει από τους δικούς τους γονείς; Παρόλα αυτά με αυτούς τους συγκεκριμένους είμαι αισιόδοξη!

Η δεύτερη περίπτωση στη δεύτερη ομάδα αφορά μεσήλικες γονείς που ξεκίνησαν με σωστό τρόπο και σε σωστό χρόνο την προσπάθεια για την απόκτηση παιδιού...και στη συνέχεια κάπου χάθηκαν, με όλες τις επιφυλάξεις .... σε αυτούς πήγαινε το "ο στόχος επετεύχθει" ...Στην παρούσα χρονική στιγμή και παρά το γεγονός ότι δεν έχω πλήρη στοιχεία είναι οφθαλμοφανές ότι ο πατέρας, πέρα από την επαγγελματική του δραστηριότητα, έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας που το αγνοεί εσκεμμένα, γιατί δεν έχει τη δύναμη να το αντιμετωπίσει, η μητέρα δουλεύει πολύ και το παιδί, που μεγαλώνει συνήθως με παππούδες και γιαγιάδες (αξιέπαινους) έχει ήδη ένα ενοχικό προφίλ. Πως θα αφυπνιστούν από το λήθαργο τους αυτοί οι δύο γονείς; Η επιστημονική κατάρτιση δεν φτάνει μερικές φορές, ούτε ο αφαιρετικός νους. Η απαλλαγή από τα ταμπού είναι η λύση όπως και η αναγνώριση της αμετάκλιτης ευθύνης από τη στιγμή που κάποιος γίνεται γονιός να είναι εκεί παρόν και υγιής για το παιδί του (άσχετα με τις ώρες που δουλεύει) μέχρι αυτό να γίνει ανεξάρτητος ενήλικας.

Κι έτσι φτάνουμε στην τρίτη ομάδα που με έχει απασχολήσει περισσότερο καιρό (λόγο επαγγέλματος). Ιδιαίτερα μια οικογένεια με την οποία επικοινωνώ σε εβδομαδιαία βάση τα τελευταία 10 χρόνια. Οι γονείς ξεκίνησαν στη σωστή ηλικία, με όμορφες προυποθέσεις  να φτιάξουν την οικογένειά τους και ήρθαν αντιμέτωποι με ένα σοβαρό κινητικό πρόβλημα που αφορά το μεγάλο τους παιδί. Το πρόβλημα ήταν γνωστό από την βρεφική ηλικία, αλλά αποφάσισαν να το αντιμετωπίσουν μόλις στο τέλος της προσχολικής ηλικίας. Αυτή τη χρονική στιγμή το παιδί βρίσκεται στην εφηβεία  ... και οι γονείς στον κόσμο τους, παλεύουν με τα τείχει που έχουν χτίσει γύρω τους και γύρω από το παιδί τους (όχι για να τα γκρεμίσουν) αφού είμαι 99% σίγουρη ότι είναι το μόνο παιδί με κινητική αναπηρία που νομίζει ότι είναι  το μοναδικό παιδί στον κόσμο που δεν μπορεί να περπατήσει ανεξάρτητο. 

Ομολογώ ότι σχετικά με αυτή την περίπτωση βρίσκομαι σε αδιέξοδο, γιατί ακόμα και σε θέματα που αφορούν αυστηρά το επαγγελματικό μου πεδίο (π.χ. πως  να είναι η καρέκλα για να κάθεται για να διαβάζει - είναι πολύ καλό στα μαθήματα -, πότε και αν θα πρέπει να χειρουργηθεί για γίνει πιο λειτουργική η βάδισή του) δεν μπορώ να συνεννοήθω μαζί τους.

Στενοχωριέμαι γιατί  αυτό το παιδί θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα για να είναι πιο ανεξάρτητο και σωστά κοινωνικοποιημένο.

Πως όμως και πόσο μπορεί να παρέμβει κανείς στη νοοτροπία μιας οικογένειας ακόμα και με την ιδιότητα του ειδικού; Αυτός είναι ο προβληματισμός μου!

Αυτός ο προβληματισμός ίσως να μπορούσε να εξαφανιστεί στην "ιδανική περίπτωση" που όλοι οι γονείς είχαν σα "στόχο αληθινό" την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση ανεξάρτητων ατόμων...γιατί με αυτόν τον τρόπο ακόμα κι αν κάποιος από όλους όσους έχουμε παιδιά ξεφύγει (κανείς δεν είναι τέλειος) από αυτό το στόχο θα μπορεί εύκολα με τη σωστή βοήθεια να επανέλθει και να πετύχει το στόχο του.

Σωστό κίνητρο .... και καταλήγω από κει που ξεκίνησα...

Αν αντέξατε να διαβάσετε μέχρι εδώ γράψτε ποια περίπτωση σας έκανε περισσότερη εντύπωση και γιατί ή γράψτε κι εσείς τις δικές σας σκέψεις για το θέμα...

Σκέψεις για τα Χριστούγεννα 2015...και την Πρωτοχρονιά

Συνήθιζα όλα τα προηγούμενα χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να αφήνω πίσω μου τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Δεν καταλάβαινα καθόλου τους ανθρώπους που μίλαγαν για μελαγχολία ή για δυσαρέσκεια εν όψη αυτών των ημερών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ζούσα σε γυάλα.... όχι, ήμουν απλά αισιόδοξη.

Τα βιώματα που έχω από τις οικογενειακές γιορτές σαν παιδί, έφηβη και ενήλικας είναι γεμάτα ζεστασιά, λάμψη, χαρά και αγάπη...Τα ίδια βιώματα έχω και φέτος...

Όμως είμαι ταυτόχρονα και μελαγχολική και δυσαρεστημένη με αυτά που μας συμβαίνουν...

Αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο που ζούμε,  στη χώρα που ζούμε, ..αυτά που συμβαίνουν στους γύρω μας, στους φίλους μας, στη δουλειά μας, στην οικογενειακή και προσωπική μας ζωή...

Η δυστυχία των ανθρώπων που χάνουν την πατρίδα τους, τη ζωή τους, τα παιδιά τους, τη δουλειά τους, το σπίτι τους... η πολυδιάστατη αλήθεια στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.. η κατάρρευση των ιδανικών... η πλήρης επικράτηση των οικονομικών συμφερόντων... 

σίγουρα δεν είναι επιτεύγματα  των τελευταίων χρόνων...όμως (παρότι η αισιοδοξία μου δεν έχει χαθεί εντελώς) σαν να αργοσβήνει το φως εκεί μακριά!

Αυτό το φως πρέπει να δυναμώσει  ξανά ...